Onlangs publiceerde de New York Times een artikel over het ‘inside’-koop- en verkoopgedrag van topmanagers van Amerikaanse bedrijven. Het artikel beklemtoont dat we de eerste 4 maanden van dit jaar kunnen spreken van een ware verkoopgolf op dit vlak.
Inderdaad. In de VS verkochten directieleden en bestuurders de aandelen die ze van van hun eigen bedrijf in bezit hadden voor meer dan 14 miljard dollar. Vergelijk hiermee het feit dat ze in diezelfde vier maanden kochten voor slechts 0,4 miljard dollar. De aankoop is dus liefst 35 maal minder waard dan de verkoop.
Bij deze managers zijn ronkende namen, zoals Bill Gates (Microsoft) en John Chambers (Cisco). Deze heren verkochten elk ca 7% van hun insider-portefeuille. Zeven procent, dat is eigenlijk bescheiden als men bedenkt dat de toplui van Boston Scientific, Occidental Petroleum, Qualcomm en Wendy’s meer dan 50% van hun aandelen op de markt gooiden. De baas van Zimmer Holdings, Ray Elliot, smeet zelfs 70% van zijn aandelen de deur uit. En ga zo maar verder.
We hadden het zonet over een verkoopgolf. Is dat terecht? Jazeker, want de verkochte waarde voor de 4 maanden 2004 ligt net onder het absolute record van 1999. En vergeleken met de eerste 4 maanden van vorig jaar, toen ‘slechts’ voor 4 miljard dollar van eigenaar veranderde, zijn de 14 miljard van dit jaar toch 3,5 maal meer.
Wat ligt ten grondslag aan dit fenomeen? Er zijn de gebruikelijke redenen: onkosten bij het financieren van een nieuwe villa, de aankoop van een prestigieus jacht, een duur huwelijk van dochter of zoon. Het kan ook zijn dat de persoon in kwestie zijn/haar pensioenleeftijd ziet opdoemen en dat hij/zij daarom een centje (zeg maar bakken vol centen) opzij legt. Het kan ook zijn dat de managers in kwestie, in navolging van goede raad van beleggingsconsulenten, hun risico wat willen spreiden. U weet wel, niet te veel eieren in eenzelfde korf en zo.
Maar fundamenteel, en daar kan je volgens ons niet onderuit, is het inside-verkoopgedrag dit jaar grotendeels gebaseerd op hetgeen de manager over zijn eigen bedrijf denkt. Hij of zij weet ook dat de beurzen gedurende het afgelopen jaar weer eens overdreven hebben, dat in werkelijkheid hun aandelen overgewaardeerd zijn. Daarom verkiezen ze eieren voor hun geld. Dat is een gezond gedrag voor een belegger. Maar een bedrijfsleider is geen belegger, althans niet in zijn eigen bedrijf. Als hij diep in zijn hart twijfels heeft dat de groei nog zo zal blijven doorgaan, dan verkoopt hij. Hoe zou je zelf zijn?
We geven een voorbeeld. In het onzalige beursjaar 2000 bereikten in februari de inside-verkopen een piek van bijna 11 miljard dollar. Half maart 2000 stond de Nasdaq Composite torenhoog op 5048 punten. Medio juni lag de Nasdaq bij zo’n 3300 punten naar adem te happen.
Zit eenzelfde doemscenario om de hoog te grijnzen? Niemand die het echt weet. Een ding is een feit. Het inside-verkoopgedrag van de afgelopen 4 maanden van dit jaar is een zoveelste feit, dat zich optelt bij de elementen die erop wijzen dat we te doen hebben met een berenmarkt, die nog lang niet ten einde is.
Denk aan wat Guy Boscart, de éminence grise van US Markets, zegt over zijn verwachtingen op de korte en middellange termijn: terugval van de markten. Onafwendbaar. Let daar op bij uw beleggingen. Nu en dan komt er een korte rit noordwaarts, maar de algemene trend blijft o.i. zuidwaarts.
De members van US Markets zullen de komende periode altijd wel posities kunnen opnemen, wel bestaat de kans door de situatie van de markt dat er meer short- dan long-posities worden genomen in de vorm van het schrijven van CALLS op Euronext en het verkopen van aandelen op Wall Street. Eigenlijk maakt het op zich weinig uit, zolang er tijdig in- en uitstapmomenten worden bepaald is er weinig aan de hand.
Jan Van Besauw
Columnist voor US Markets