De gigantische schuld van de VS blijft maar aangroeien. Ondanks een wankelende woningmarkt en tekenen van dalend consumenten vertrouwen ziet het er niet naar uit, dat de gemiddelde Amerikaan zijn leen- en daaraan verbonden consumptiegedrag uit zichzelf wil veranderen. Dat doet ons denken aan een 17de-eeuwse Franse fabel.
De krekel en de mier
Het is al een tijdje geleden en daarom denken we dat het tijd is om de zg. National Debt Clock van de VS nog eens te tonen:
Live te volgen via deze link…
Op woensdag 2 mei 2007 om 19 uur GMT bedroeg de nationale overheidsschuld van de VS meer dan 8.843 miljard dollar ofwel 6.502 miljard euro. Als je dit leuke bedragje uitsmeert over alle 301.771.794 inwoners van de VS op dezelfde dag, dan heeft daar elk individu een schuld van 29.303,94 dollar (21.547,19 euro).
Sinds eind september 2006 is deze schuld elke dag aangedikt met ca 1,56 miljard dollar!
Doe dat maar eens na als bedrijf of particulier.
Als u denkt, dat 8.843 miljard dollar overheidsschuld veel is, ga er dan maar eens goed voor zitten want dit is de complete schuld van de huishoudens, bedrijven, de financiële sectoren en de overheid:
Als we dit bedragje (35.294 miljard euro) weer verdelen over alle burgers van de VS, dan is dit per capita een schuld van meer dan ca 159.000 dollar (117.000 euro). Ga dat maar eens ophalen met je petje.
Dat het zo’n vaart is gaan lopen en nog altijd loopt is het rechtstreekse gevolg van de tomeloze kredietpolitiek in de VS. Het gaat niet alleen over het verstrekken van een krediet aan de consument, firma, hypotheekmaatschappij of overheidsinstelling. Het gaat veel verder: niet tijdig ingeloste schulden worden aan mooie condities hergefinancierd enzovoort.
Dit is zo al jaren bezig en er komt geen officiële reactie. Trouwens, wie moet officieel reageren? Dat kan in de VS enkel de Federal Reserve, de centrale bank. Maar die doet alsof haar neus bloedt. Integendeel, het had en heeft er de schijn van, dat de Fed die ganse kredietmassa beschouwt als een teken van duurzame groei. Een economiestudent die zoiets op een examen komt beweren staat vlugger terug in de gang dan hij of zij kan dromen. Maar de Fed die doet ongestoord verder.
Maar nu begint de kredietdijk toch wat af te kalven. Kijken we even naar de kredieten verstrekt aan particulieren (dat vormt de hoofdmoot in die 48.000 miljard dollar). Yank-met-de-pet kon gemakkelijk geld lenen met zijn huis als onderpand, omdat deze woning gestaag in waarde steeg.
Maar nu maken we de kentering mee in de woningsector in de VS. In maart van dit jaar daalde de verkoop van bestaande woningen met 8,4%, vergeleken met de maand ervoor. We moeten teruggaan naar het jaar 1989 om zulke terugval op één maand te hebben. En de prijzen van de woningen blijven dalen.
Maar zal de Amerikaanse consument zijn koop- en daaraan gekoppeld leengedrag veranderen? Diegenen die een woning hebben gekocht die zich ver voorbij hun financiële reikwijdte bevond zullen moeten inbinden. Maar zolang er zich geen echte crisis aandient in de immobiliënsector, om nog maar te zwijgen van een complete economische crash, zien we weinig veranderen in het consumptie- en leenpatroon over de plas.
En zo belanden we bij de fabel van de Franse schrijver Jean de le Fontaine (1621−1695). In zijn gedciht ‘De krekel en de mier’ heeft hij het over een vrolijke musicerende krekel die een ganse zomer zingend doorbrengt, terwijl de ijverige mier, doof voor het krekelgezang, niets anders doet dan werken aan haar wintervoorraad. Ziehier enkele lijnen uit het gedicht:
De krekel sjirpte dag en nacht, zo lang het zomer was,
Wijl buurvrouw mier bedrijvig op en neer kroop door ’t gras.
Maar dan kwam de winter en de krekel vond niets meer te eten. Tevergeefs wendt hij zich tot de mier met de woorden:
“Ach, juffrouw mier, geef alsjeblieft wat eten voor de rest
van deze barre winter. Ik betaal met rente terug,
Nog vóór augustus, krekelwoord en zweren doe ‘k niet vlug!”
“Je weet dat ik aan niemand leen,”
Zei buurvrouw mier toen heel gemeen.
En de krekel is eraan voor zijn moeite. Het verschil tussen de la Fontaines krekel en de Amerikaanse consument is dat deze laatste, als het erop aankomt, zelfs niet meer kan beloven met rente terug te betalen…
De doorsnee VS-burger zal zolang het gaat leningen blijven aangaan, rondwandelen met creditcards met een gemiddeld uitstaand saldo van bijna 10.000 dollar per kaart en vrolijk rondrijden in benzineslikkende zware wagens.
Tot het buitenland al die in waarde zakkende dollars begint uit te spuwen en uitstaande leningen wil zien aflossen. Tot betalingen in dollar niet meer geaccepteerd worden door het buitenland. Tot de olieprijs nog eens de pan uitswingt. Tot…
Jan Van Besauw
Publicist voor US Markets
3 mei 2007.
Ondergetekende is een gepensioneerde marketing manager. Hij schrijft voor US Markets o.m. columns, nieuwsberichten en artikels over uiteenlopende onderwerpen.